Zgodnie z brzmieniem art. 22c pkt. 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej jako ustawa o PIT), obowiązującym od dnia 1 stycznia 2022 r. amortyzacji nie podlegają lokale mieszkalne stanowiące odrębną nieruchomość. Osoby, które dokonywały dotychczas amortyzacji swoich lokali mieszkalnych zgodnie ze zmienionymi przepisami nie mogą dokonać ich pełnej amortyzacji, a mogły jedynie kontynuować amortyzację do końca roku 2022 r. w myśl przepisów przejściowych.
Zmiana przepisów dążyła do opodatkowania osób trudniących się wynajmem lokali ze względu na fakt, iż odpisy amortyzacyjne często zmniejszały dochód do opodatkowania do takiego poziomu, że podatek dochodowy prawie nie występował. Przedmiotowa zmiana spowodowała znaczny odzew podatników przeciwstawiających się zmianie przepisów podatkowych w trakcie trwania dokonywanej amortyzacji. Z uwagi na pokaźną grupę osób zainteresowanych tematem można odnaleźć sporo interpretacji indywidualnych w tym temacie zarzucających naruszenie m.in. Konstytucji. Organy podatkowe stoją jednak nieugięte na swoim stanowisku, a sądy administracyjne podtrzymują wydane interpretacje. Poza osobami trudniącymi się wynajmem nieruchomości, zmiana brzmienia art. 22c pkt 2 ustawy o PIT ,,uderzyła rykoszetem’’ także w przedsiębiorców świadczących usługi we własnych lokalach mieszkalnych. Na tle powyższego powstało pytanie czy, zakaz amortyzacji lokali mieszkalnych obejmuje również lokale, które są formalnie zakwalifikowanie jako mieszkalne, ale w praktyce służą jako biura? Pytanie jest w naszej ocenie tym bardziej zasadne, jako że ustawa o PIT nie definiuje lokalu mieszkalnego. Wobec powyższych wątpliwości kancelaria wystąpiła z wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej do Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej. W przedmiotowym stanie faktycznym podatnik prowadzi działalność usługową w lokalu, który w księdze wieczystej jest zakwalifikowany jako mieszkalny. Jednocześnie lokal jest w pełni przeznaczony na biuro. Podatnik odprowadza podatek od nieruchomości dla lokali, w których prowadzona jest działalność gospodarcza. Naszym zdaniem wobec braku definicji lokalu mieszkalnego na gruncie przepisów podatkowych można posiłkować się definicją z ustawy o własności lokali. Zgodnie ze wskazaną ustawą lokal mieszkalny jest lokalem do stałego pobytu ludzi, używanym w celu zaspokojenia ich potrzeb mieszkaniowych. Lokal niemieszkalny jest natomiast lokalem przeznaczonym na cele inne niż mieszkalne. Tym samym lokal podatnika należy zakwalifikować jako niemieszkalny. Sama kwalifikacja lokalu jako mieszkalnego np. w księdze wieczystej, nie powinna być więc wiążąca. Decydujące znaczenie ma bowiem sposób faktycznego wykorzystania tego składnika majątku, a nie figurujące w dokumentach jego przeznaczenie. Dodatkowo wskazaliśmy, że celem ustawy było ograniczenie w amortyzacji lokali przeznaczonych na najem, co nie ma miejsca w niniejszej sprawie. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, w oparciu o obowiązuje przepisy, uznał nasze stanowisko za nieprawidłowe. Dyrektor KIS nie odniósł się jednak do naszych argumentów związanych z faktycznym przeznaczeniem lokalu czy celem wprowadzanej nowelizacji. Przedmiotowa interpretacja została przez kancelarię zaskarżona do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie. Sąd zgodził się, że przywołane argumenty winny być rozpatrzone przez organ, a samo oparcie interpretacji o literalne brzmienie przepisów nie jest wystarczające. W konsekwencji zaskarżona interpretacja została uchylona wyrokiem z dnia 2 czerwca 2023 r. (sygn. akt I SA/Kr 253/23). Organ został zobowiązany do ponownego rozpatrzenia wniosku i odniesienia się do wskazanej argumentacji. Wyrok nie jest prawomocny, a organ może wnieść skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego. Czekamy na dalszy rozwój wydarzeń. W sprawie frankowej prowadzonej przez kancelarię dotyczącej kredytu indeksowanego do CHF sąd II instancji oddalił apelację banku i potwierdził, że umowa kredytu jest nieważna (Wyrok Sądu Okręgowego w Krakowie, sygn. II Ca 2497/22). Całe postępowanie od złożenia pozwu do wydania prawomocnego wyroku trwało około roku i 10 miesięcy.
Miło nam poinformować o otrzymaniu zabezpieczenia w sprawie frankowej. Wniosek obejmował:
Rozporządzeniem Ministra Zdrowia z dnia 14 czerwca 2023 r. zniesiony został z dniem 1 lipca 2023 r. stan zagrożenia epidemicznego w związku z zakażeniami wirusem SARS-CoV-2. Zniesienie stanu zagrożenia epidemicznego spowodowało iż zakończył się okres przedłużania terminów z tzn. ,,ustawy covidowej’’. Obejmowały one m.in. przedłużenie ważności orzeczeń lekarskich wydanych w ramach wstępnych, okresowych i kontrolnych badań lekarskich, wydłużenie terminów przeprowadzenia szkoleń okresowych w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy czy przedłużenie okresu ważności wizy krajowej oraz zezwoleń na pobyt czasowy cudzoziemców.
W odniesieniu do przedłużania okresu ważności wiz krajowych oraz zezwoleń na pobyt czasowy warto zaznaczyć, że cudzoziemcy, który mieli do tej pory niejako automatycznie przedłużany legalny pobyt, mają czas do 31 lipca by złożyć wniosek o wydanie nowej wizy bądź zezwolenia na pobyt czasowy. W przeciwnym razie, po upływie tego okresu tj. od 1 sierpnia 2023 r. ich pobyt zostanie uznany za nielegalny. Powyższe nie ma jednak zastosowania do obywateli Ukrainy, bowiem oni objęci są ustawą o pomocy obywatelom Ukrainy w związku z konfliktem zbrojnym na terytorium tego kraju. Zgodnie z brzmieniem specustawy po jej nowelizacji, która weszła w życie 27 czerwca 2023 r. pobyt obywateli Ukrainy posiadających status UKR jest legalny do dnia 4 marca 2024 r. Wydłużona została również ważność wiz krajowych oraz zezwoleń pobytowych obywateli Ukrainy do tej samej daty. Jednocześnie przypominamy, że pobyt powyżej 30 dni poza granicami Polski obywatela Ukrainy posiadającego status UKR skutkuje utratą wskazanego statusu, a tym samym wszelkich uprawnień z niego wynikających. Warto więc mieć tę kwestię na uwadze przy planowaniu ewentualnych wyjazdów. |