Wobec wzrostu cen nieruchomości wiele osób zastanawia się ​nad opcją  zbycia  mieszkania czy domu. Jeśli sprzedaż następuje po upływie określonego czasu lub środki zostaną odpowiednio spożytkowane, istnieją podstawy do uniknięcia podatku. W sytuacji jednak gdy przyjdzie nam zapłacić podatek,  warto pamiętać o możliwościach jego obniżenia.

Z pomocą, zwłaszcza w dobie wysokiej inflacji przychodzi nam art. 22 ust. 6f  ustawy o PIT.  Na jego podstawie, koszty nabycia są corocznie podwyższane (od roku następującego po nabyciu   do roku poprzedzającego rok podatkowy, w którym nastąpiło ich zbycie) o inflację odpowiadającą "wskaźnikowi wzrostu cen towarów i usług konsumpcyjnych w okresie pierwszych trzech kwartałów roku podatkowego w stosunku do tego samego okresu roku ubiegłego, ogłaszanemu przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej ,,Monitor Polski''."

Zobaczmy jak ww. przepis działa w praktyce. Kupiliśmy w 2019 r. prywatnie mieszkanie za kwotę 100 000 zł, a sprzedaliśmy je w 2023 r. za kwotę 180 000 zł. Inflacja wyniosła  w   okresie pierwszych trzech kwartałów: 
- 2020 r. - 3,6% (źródło:  Komunikat w sprawie wskaźnika cen towarów i usług konsumpcyjnych w okresie pierwszych trzech kwartałów 2020 r.)
- 2021 r. - 4,2% (źródło:  Komunikat w sprawie wskaźnika cen towarów i usług konsumpcyjnych w okresie pierwszych trzech kwartałów 2021 r.)
- 2022 r. - 13,3% (źródło:  Komunikat w sprawie wskaźnika cen towarów i usług konsumpcyjnych w okresie pierwszych trzech kwartałów 2022 r.) 

W konsekwencji koszt nabycia może zostać podwyższony o ww. wskaźniki. W tym miejscu nasuwa się jednak pytanie, czy coroczna waloryzacja odnosi się pierwotnej kwoty nabycia, czy też ustawowy zwrot "Koszty nabycia (...) są   corocznie podwyższane" umożliwia nam  waloryzowanie kwoty   z uwzględnieniem  waloryzacji  dokonanej w roku poprzednim. Innymi słowy, odnosząc się do ww. przykładu czy w 2021 r. waloryzujemy ponownie kwotę 100 000 zł czy kwotę 103 600 zł. W ocenie organów "wyłącznie pierwotne koszty nabycia lokalu mieszkalnego wraz z przynależnymi prawami i udziału w prawie własności dwóch działek oraz garażu mogą być corocznie podwyższane (...)" (Pismo   z dnia   10 lutego 2016 r., Izba Skarbowa w Poznaniu,   ILPB2/4511-1-77/16-2/NK) co oznacza  niekorzystne dla podatników podejście. W mojej ocenie podatnik powinien mieć możliwość dokonywania corocznych podwyższeń, uwzględniając  kwotę podwyższoną o już dokonaną waloryzację. Istotą corocznej waloryzacja jest bowiem odniesienie do kwot z poprzedniego roku, a nie sprzed kilku lat. Również GUS podając dane o inflacji, uwzględnia ceny z poprzedniego roku. Odmienne podejście powoduje, że podatnik nie może w praktyce,  obniżając podatku, uwzględnić w całości inflacji, która wystąpiła w danym okresie, a jedynie jej część. Ze względu na wątpliwości interpretacyjne rekomendujemy złożenie wniosku o indywidualną interpretację podatkową. 

Niezależnie jednak od interpretacji, odnosząc się powyższego przykładu,  podatek nie będzie płatny od kwoty 80 000 zł (różnica  między nominalną ceną zakupu i zbycia), a od kwoty mniejszej niż 60 000 zł.  Warto o tym pamiętać zarówno przy rozliczeniach podatku, jak i przy podejmowaniu decyzji o sprzedaży. 

Już dzisiaj tj. 22 września 2023 r. weszła w życie nowelizacja z zakresu postępowań pracowniczych. Sąd podczas postępowania toczącego się wskutek odwołania pracownika od wypowiedzenia bądź rozwiązania umowy o pracę będzie mógł przymusić pracodawcę do przywrócenia pracownika do pracy. Wystarczy jedynie wniosek o udzielenie zabezpieczenia powództwa złożony przez pracownika oraz uprawdopodobnienie, iż wypowiedzenie bądź rozwiązanie umowy było niesłuszne. Omawiana zmiana ma zastosowanie do pracowników podlegających szczególnej ochronie przed rozwiązaniem stosunku pracy za wypowiedzeniem lub bez wypowiedzenia m. in. kobiet w ciąży, osób w wieku przedemerytalnym czy działaczy związkowych.

Dotychczasowy stan prawny nie przewidywał takiej możliwości. Po zwolnieniu pracownika, mógł on się odwołać od wypowiedzenia bądź rozwiązania umowy o pracę i żądać przywrócenia do pracy. Przywrócenie następowało jednak po zakończonym postępowaniu bądź po wyroku sądu I instancji, gdy pracownik złożył stosowny wniosek, a sąd I instancji rozpatrzył go pozytywnie.

Obecnie sąd I instancji musi uwzględnić wniosek pracownika złożony przed wyrokiem I instancji o przywrócenie do pracy (wbrew wcześniejszej regule, iż mógł taki wniosek rozpatrzyć również negatywnie), a ponadto możliwe jest zabezpieczenie powództwa poprzez przywrócenie do pracy od początku toczącego się postępowania. Nowo dodany przepis art. 755(5) k.p.c. wskazuje, iż ,,sąd na wniosek uprawnionego udzieli zabezpieczenia’’. Co więcej w dalszej części wspomnianego przepisu ustawodawca wskazał, iż ,,Sąd może odmówić udzielenia zabezpieczenia wyłącznie w sytuacji, gdy roszczenie jest oczywiście bezzasadne.’’ Skłania to do refleksji, iż działanie sądu może być w tym zakresie mocno ograniczone, a pracownik na czas trwania postępowania powinien być przywrócony do pracy. Oznacza to, iż sąd niejako udzieli zabezpieczenia powództwa w prawie każdym przypadku złożenia przez uprawnionego wniosku.  
​
Warto przy tym zwrócić uwagę na zagrożenia płynące za taką praktyką. Pracodawca, który przywrócił na skutek udzielonego zabezpieczenia pracownika do pracy poniesie koszty związane z jego zatrudnieniem, natomiast gdy po zakończeniu postępowania okaże się, że wypowiedzenie bądź rozwiązanie umowy z pracownikiem było słuszne dochodzenie roszczeń związanych z zatrudnieniem pracownika przez okres całego postępowania może być utrudnione. Nowelizacja bowiem nie wskazuje wprost od jakiego podmiotu można dochodzić odszkodowania w takiej sytuacji. Warto także nadmienić, że postępowanie w sprawie pracowniczej może trwać wiele lat.